Ardımdan Ağlama

Geceleri daha karanlıktır kayıp insanların, duvarları daha soğuk... Hep kar yağar, kayıp çocukların ikliminde... Işığını yitirmiş insanların, zifiri karanlıktadır gözleri; açıkken bile... Yitik bir karanlıktır belki ölümün rengi; siyah... Zifiri bir siyah... Dibe vurmuş bir yalnızlıkta, her daim deşilmeye hazır bir yaradır hicran; her daim taze! Acıları yüreklerine yapışmış, ızdıraplı kalplerdir artık onlar; yaman çaresizliklerde, tüm umut ışıkları sönen! Apansız fırtınalarda savrulan, "yoksunluk"ta kaybolanların hikayesi... Diğer yarısını kaybetmiş bedenler, başka başka düşlerde üşürken; kolay değildir aynalarla yüzleşmek! Kolay değildir ardından ağlamamak! Ağlayamamak...