Araf ''Kayboluş'' ;En Derin Uykudan En Uzun Uyanışa

Kader ağlarını çepeçevre sardı , beş ruhu birbirine bağladıÖlümün soğuğu iliklerine işlerken , sevgi yağmuru içlerini ısıttıKaranlığa alışan gözleri , gün geldi ışığı arzuladıUçurumun dibine yuvarlanmaktan korkmayan bedenleri , yeniden yaşama kanat çırptıZincir kırıldı ama onlar asla ayrılmadıHer gün öleceğimizi kendimize hatırlatmadan yaşarız ,bazen yaşadığımız halde nefes alamayız. Nefesimizi kesen hayat değil, insanlardır. Peki ya öldüğümüzde de nefes alabilir miyiz? Nefesimiz olan da mı bizimle ölür, yoksa ölsek bile bizimle yaşamaya devam mı eder? Hayat ölümü mü bekleyiştir, yoksa ölüm yaşamın başlangıcı mı?