Başka Cinayet

Şehir soğuk, şehir karanlık ve şehir ayrılığa gebe...
İçimdeki acı öyle büyüdü ki, yaydan çıkan ok gibi! Parçalandı önce,sonra dağılıp saplandı vücudumun her yerine! Gözlerimdefer kalmamış, cesede dönmüştüm. İşte şimdi gönlüm hüznünbAŞKentiydi! Gözlerimin altındaki koyu siyahlık, vücudumavuran soğuk Karaca Ahmet Mezarlığı kadar! Varlığım, heyecanlarım,kimliğim, her şeyim onda kaldı. Bana benden eserkalmadı! O olmayınca kendime bakasım bile kalmadı! Ruhumbedenimden tek celse de ayrıldı ve ben yoktum yokluğunda...
Kalamadım kendime...
.
Sizde de oluyor mu böyle? Birinden ayrılınca veya canınızı birşey yakınca? Kimseyi göremeyecek kadar yalnız hissettiniz mikendinizi? Gece ağır geliyor mu bedeninize? O saatler özlem iyicearsızlaşıp içinizi yakıyor mu? Eliniz telefona defalarca gittiği halde“aramamalıyım” diyerek O'ndan bekliyor musunuz? Mesela
Ölüm; hiç özlüyor musunuz böylesi sıtmalarınızda? Yokyok olmuyor! Siz de tıpkı benim gibi, acı veren hiçbir şeyi kenarabırakamıyorsunuz değil mi?
Sahi!Siz de kalbinizle imtihan edildiniz mi?