İnsancıklar

Birtanem, Varvara Alekseyevnam,

Dün sevinçliyim, alabildiğine sevinçliydim. Yerimde duramıyordum. Nihayet inat etmekten vazgeçiniz, bir defa olsun sözüme kulak veriniz. Akşamın sekizinde uyandım. Mumu yakıp yazmak için kağıt hazırladım. Kalemi açarken bakışlarımı şöyle bir kaldırdığımda, kalbim gümleyecekmişçesine çarpmaya başladı. Nihayet şu bedbaht kalbimin dileğini anladınız. Perdenizin birazcık aralık olduğunu gördüm. Geçenlerde size sezdirmeye çalıştığım gibi, kına çiçeği saksısına iliştirmişsiniz. O an yüzünüzü pencerenin arkasında görür gibiydim. Siz de bana bakıyor, beni düşünüyorsunuz gibi geldi. Yüzünüzün güzelliğini o an yeterince göremediğimden dolayı, içim ne çok sıkıldı bilemezsiniz! Bizim gözlerimizin ferinin de sönmediği zamanlar vardı. Şu ihtiyarlık çekiler şey değil, meleğim. Şimdi hiçbir şeyi iyice göremiyorum.Gece biraz yazı yazdıysam, sabahına gözlerim kan çanağı gibi olup yaşarıyor. Etrafa böyle gözlerle görünmek beni utandırıyor.