Hüznün Rengi

“Babacığım... Beni bırakıp gittiğin günden beri yalnızlığım hiç bitmedi. O zamanlar arzu ettiğin gibi okuyup iyi bir iş sahibi olmak için çabaladım. Güzel işler yaptım, övgüler aldım. Ama son zamanlarda her şey ters gitmeye başladı. Şirketim buzlarla dolu bir denizde, her an batma tehlikesinde bir gemi gibi yalpalamaya başladı. Çok borçlandım, umudumu kaybettim. Ancak ne oldu, biliyor musun? Büyük bir şirket geldi, benimle çalış­mak istediğini söyledi. Çok güzel projelere imza attım. Böylece adım adım ilerleyip şirketi de, geleceğimi de kurtarma imkanı buldum. En önemlisi de senin istediğin gibi, sana layık bir kızın olduğumu kanıtlayabileceğim. Bugünüm çok güzeldi, kesin bana dua etmişsindir: Şirketimi tanıtmak için verdiğim parti başarılı geçti, eminim başka müşterilerimiz de olacak. Her şey çok güzel olacak biliyorum ama içimdeki sıkıntıyı yine de sö­küp atamıyorum. Sen gittikten sonra çok yalnız kaldım, çok... Neden doya doya sarılıp öpmedim seni diye çok kızıyorum kendime. Ama nereden bi­lebilirdim ki beni bırakıp gideceğini. Sadece o güzel anılarınla kalacağımı düşünemedim.