Hasbelkader; Bazı Uçuşlar, Sona Varıştır. Her Raslantı Doğuşu Sezilemeyen Bir Güneşe Benzer.

Her daim; dinleyen, düşünen ve okuyan... İnsan, insana ipucu verir. Mesela bir kâtilin, bir masuma verdiği yegâne ipucu; öldürenin, cinayeti gerçekleştirdikten sonraki analizidir. Kötü tecrübedir ama bir insanın işini kolaylaştırır. Bunun da tam karşısında biri ya da birileri, bir kitap yazar. O da insandır. Onun da öfkesi, öldürmek istediği birileri ya da umudu, sevinci vardır. Farkı; kitap yazan kişi, bu duygularını düşünde ve okuyucuyla paylaşarak yaşamayı tercih eder. Bu aslında en zorudur... Kolay olan yok etmektir... Kitap yazanlar, bir kabullenişle beraber yapıcıdırlar ve öfkelerine de sâdıktırlar. Çünkü kitaplarında, kendilerine zarar veren kişileri de görürüz. Bu kişiler, zamana tutunmak için baştan aşağı ne kadar yol varsa hepsini deneyip kendilerine uygun olanı bulmaya çalışan, nefesi titrek sefirlerdir... Gökten düşen üç elmanın, bir tanesini kendi zamanlarında, kendilerince yakalamaya çalışıyorlar. Ama zaman sadece; insanın bulduğu, uydurduğu bir ölçüm aracıdır... Tecrübe; dağ bayır koşturan bir atın, sert kemiklerinin üstünde yol sürmeye benzer. Gittiği yolu doğru takip eden bir at, dönüşünde daha hızlı yol sürecektir, çünkü o yola aşinadır. Dahası karşılaştığı diğer at sırtındakilerle bu tecrübesini paylaşacaktır, emânla... Yazarperest Entelektüel Topluluk