Eli Kulağında

Şair, elini kulağına atıyorsa durup dinlemek lazım gelir. Söyleyecek birikmişi vardır çünkü. Celâl Fedai de uzun sayılabilecek bir aradan sonra yeni şiir kitabıyla çıkıyor okurunun karşısına. Önceki şiir kitaplarında terennüm etmeye başladığı bir türküyü yeni bir makam ve formda sürdürüyor. Öyle ki bu kitapla birlikte müzikteki durakları daha net şekilde duyabiliyoruz. Bu, salt biçimle alakalı bir durum da değil üstelik. Şairin öteden beri savunageldiği neoklasik söylemin kıvamını bulmasıyla ilgili. Eli Kulağında'nın iç dikişi, klâsik. Buradaki klâsizm Fedai'nin poetik metinlerinde ötedenberi açık etmeye çalıştığı hataya düşmüyor. Tenevvü, metnin muhtevasından neşet ederek söyleme biçimine değin uzanıyor. Kitabı, ulu akrabalarının arasına sokacak olan da tam olarak bu: Derin bir yakarış... “En güzel yalvaran kullarındandır şairler Yalvarmadaki izzet nedir onlar bilirler. Benim için konacak yalın var kuşkum yok Yalvarmam odur ki artık bana taşın yok.”