Turuncu Mevsim

Uzun zamandır içimdeki hasreti, özlemi, acıyı, kederi ve aşkı biriktirdim. Benden bir ben daha çıktı. Sınırlıydı zaman, kısaydı yazılanlar. Misal; ben seni sevdiğimden beri güneşin etrafında dönmedi dünya, diyordu kalbim kalemime. Yazıyordu bir şair, şiiri bekleyenlere. Vardı damarlarımda elbette ki ateş. Ve bu ateş, her şeyi yaktı ki başta baş koyduğum yatağımı elimden aldı. Bana aşkı anlat dediler; söz dedim, umudu ekmek gibi çiğnemek dedim, dinleyenlere. Hiç ulaşamayacağın bir dağa tırmanmak dedim. O vakit yağmur yağdı, ateş daha da alevlendi, içten içe yanıyordum bu sefer. Taş plakalara ağır geldi sesim, bu tılsımı hangi yürek taşıdı ki şiir oldu dediler. İnançlı ve kudretli yalanları hiç sevmediğimi söyledim dünyaya. Bu dilsiz insanlara fazla renkli göründüm, ben yazdıkça; Çoğaldıkça, şiirle daha da büyüdüm, şiir için ayrı bir dünya yarattım. Demet Erdoğan