Şiir Küskün Kaleme

Şiir Küskün Kaleme Bir Suskunluk Çökmüş Sokaklara Sessizlik Kulak Çınlamasına Yol Açıyor Sokakta Her Gün İşe Giden İnsanlar Ve Okul Çocukları Nerde Korku Kahkahasını Salıverdi Yollara Camdan Küçük Bir Kız El Sallıyor... Ey İnsan Kendini Kaybedeli Yıllar Oldu Hırslarına Kinlerine Yenildin En Büyük Kötülüğü Kendine Ettin Yaptıklarının Karşılığını Yaşamadan Gitmeyeceksin Elini Başına Koy Düşün Bu Virüs Unuttuklarımızı Bize Hatırlatmak İçin Gelmesin... Sokaklar Boş Tenha Kimyasal Bir Savaşın İçindeyiz Azrail Kol Geziyor Ruhların Şehrinde Mezarsız Kefensiz Topluca Yok Oluyor İnsan Zengini Fakiri Eşitledi Ölüm Köpeğini Gezdiren Kadının Hikayesi Yeni Başlıyor Şiire Küskün Kalem Hüznü Kendi Gölgesine Saçıyor…