Dizelerle Eksilen

Güray Köksoy, şiirimizin hüzün deryasına yepyeni soluklar, ufuklar getirecek bir imge ustası. Hüznü, yaratıcılığın su gibi en büyük besin kaynağı ve olmazsa olmazı olarak görürüm. Her şair kadar asi, her şair kadar içine kapanmaya hazır, eşikte şiirle yaşayıp imgelemin gezindiği topraklardan sözünü devşirerek yol alıyor kalemi. İnfilak etmeye ramak kalmış bir kalbin, şiirlerini kendi duvarlarında tecrit edişi bu kitap. Malum, hayata devam demek için gerekli bu, imkânsız aşka hoşça kal diyebilmek için de. Tuz gibi kalıcı dizeler bunlar, her yiğidin harcı değil. Bu kalp rutubet tutmaz, bu dizeler unutulmaz. Kutsayacak bir yalvaç istemez sevgili Güray'ın şiiri. Yolu açık olur bu denli büyük aşkla yazılan şiirlerin. Bu denli büyük aşk, insanın başına bu denli sahici şiirler yazsın diye gelmiştir de ondan. İşte bu yüzden “hoşça kal” demek can yakar. Melankoli sayesinde şarkısı vardır ki artık bülbül şakır. Bilen bilir, bilmeyen bir tutam mercimek sanır.