Yağmur Cemi

'Çocukluk' benim şiirlerimde ziyadesiyle vardır, yani şiirim bir yerde bir 'çocukluk' yapar, bir kusur işler. Kimbilir belki de şiiri de bir tür suçluluk duygusuyla yazıyorumdur, bir tür vicdan azabı da denilebilir buna. O pek masum bir çağ olarak yansıtılan, çoğumuzun da hoşlanarak yazdığı bu 'masumiyet'in aslında o kadar da 'suçsuzluk' taşımadığını geç de olsa itiraf etmek gerekiyor belki de. İnsan 'çocukluk' ve 'masumiyet'le özdeşleşen 'suç'un hepsini şiir yoluyla itiraf etmeye kalksa, kalbi bence geçici bir süre değil, tümüyle dururdu... Galiba şiirin bir 'iddia', şairin de 'iddialı' olması gerektiği tezine karşı, olabildiğince 'iddiasız' kelimelerle şiir yazmak gibi bir derdim var. O yüzden süslü, 'yüksek', farklı ve çok özel kelimeler seçmem, seçemem. Elbette 'uyum'lu bir şiir yazdığım anlamına gelmez bu, ama bazı çok 'ses getiren' kelimeleri kullanmaktan da kaçınırım. Şiir, mırıldanmaktan ibarettir benim için, mırıldandığım şeyleri, mırıldandığım haliyle yazmaya çalışırım. Onlar bazen şiir olur, bazen de mırıldandığımla kalırım.