Bahrü'l-Medîd 11; fi Tefsîri'l-Kur'âni'l-Mecîd

Bahrü'l-Medid fî Tefsiri'l-Kur'âni'l-Mecîd isimli tefsir, zahirî ve bâtınî ilimlerde üstat Ahmed İbn Acibe el-Hasenî es-Şâzelî (k.s) 'ye aittir. (1124/1809). Bu tefsir, baştan sona yüce Kur'ân'ın zahiri tefsiri ile tasavvufî işaretlerini bir arada sunan; zahirle batını, şeriatla hakikati, ilimle irfanı, nakille tecrübeyi, delille müşahedeyi, amelle edebi, dille gönlü, sözle aşkı kaynaştıran orjinal bir tefsirdir. İbn Acibe, elliye yakın eserin sahibi bir alim ve kâmil mürşit olarak bu tefsirini mürşitlerinin tavsiyesi ile ömrünün son döneminde yani en verimli devresinde yazmıştır. Eserin zahirî tefsir kısmı, Beyzâvî, Ebü's-Suûd, Nesefî, Kurtûbî, İbn Atiyye ve İbn Cüzey gibi Ehl-i sünnetin en muteber tefsirlerinden oluşmaktadır. Tasavvufî işaretlerini ise, Kuşeyrî'nin Letâifü'l-Isârât'ı, Baklî'nin Arâisü'l-Beyânı, Hikem-i Ataiyye başta olmak üzere Kûtü'l-Kulûb, İhya, Avarif gibi tasavvuf'un ana kaynaklarından yapılan nakillerle, müellin müşahede, tecrübe ve tavsiyeleri oluşturmaktadır.