Sirene

Tanrı insanı yarattı!.. Sinesini asırlardır Hüdhüd'ün, Ebabil'in ve Simurg'un hasretle hapsedildiği bir kafesle donattı... Ve Sirène kafesin kilidini cânıyla kırdı!.. Âzâd olan telekler okyanuslar boyu uçuşurken; Sirène kafese kendini hüzünle kapattı ve nihâyetinde sırrı fâş edildi; suyun içinde, Kaf Dağı'nın ardından dahi dumanı görünen bir çerâğ harladı... Su ısındı, Sirène yandı, Sirène yandıkça su kaynadı, Su kaynadıkça ateş çoğaldı... Bu öyle bir ateşti ki; Tanrı'nın kafesini sadrında taşıyan, yedi denizi içse de büryân olmaktan kaçamazdı... Çünkü yangının menbaı Sirène idi ve Sirène de nefesin ta kendisiydi... Nefes aldıkça yanmak, yandıkça çoğalmak; çoğaldıkça nefessiz duramamak!.. Sirène adı, toprağın bağrından denizin dibine inme hengâmesi... Ve herkesin vardır muhakkak, sinesini Tanrı eliyle tutuşturan bir Sirène'sı..