Sahtiyan

Sahtiyan, şairin 80'li yıllardaki ilk beş kitabından biridir. 1977-83 arasında yazılmış ve çeşitli dergilerde yayımlanmış otuz sekiz şiir yer alıyor kitapta. İşte kitaba adını veren ve açılışta yer alan "Sahtiyan" şiirinin ilk üç bölümü: 1. Zaplar taşar Dersim koyaklarından selleri kadife uçları mermi ve günahına emanet edilmiş çocukların adağıdır mermi çekirdekleri 2. hangi izini sürecek şimdi bu dolaşık kimlik? feodal, ince bir dal gibi bıyıklarıma tırmanan kendine tutkun göllerin o yaman geyiği gizinin ormanına vardıkça bize kendini aralayan avlardan, avcılardan artakalan sahtiyan açıklar tarihin kefenlenmiş gizini, bundandır seyrekliği geçer devran, geçer günler, geçer ömür elbet dağa çıkmış bir şairim ben ah! kimsenin görmediği 3. gözlerim, o demir ayazı eski söylencelerin kutlu demircileri masalımın lanetiyle dövmüşler gözlerimin rengini bin ırmakla su vermişler, buza kesmiş, bir ayaz gibi, kelepçelemiş kendine ateşini gözlerim, şimdi kör dinlemesi bu yüzden bakışlarımda süreğen o anlam gerginliği gözlerimin seyrekliği nefti boynumdaki hamayılla birlikte, kanayan bir yaz ikindisi on yıldan beri dövmegüllerle alnıma nişan düşüren o aşiret töresi tarihin önünde huzura çıkar sual eder hüviyetini yüreğim kar altındadır cehennemler göçebe ve bedenim, o sınır iklimi gün gelir açıklar kendini zaten kim yazabilir ki sanayileşmekte olan bir toplumun bütün cehennemini doğru okunmuşsa kitaplar -bir hayat, 'çok kişi' yaşanmışsa, artık her çelişkide bir dram güzelliği, bir ağıttan silkinen tragedya inceliği, bir yanımda o yaman geyik -ormansız gezdiremediğim-, sonra mürekkep karanlığı -yazarken yalnızlığım-, tenimde buram buram sahtiyan -artakalan avlardan, avcılardan- ve kaşımın tetiğinde titreşip duran nişan yani ki eksik babalardır bazı çocukların bütün eşcinselliği