Benim Acım Mor

Kim bilebilir ben anlatmazsam kendimi? Kapalı kapılar ardında ne çektiğimi? Acımın paylaştığımda azalacağını söyleyen kim? Acımı azaltacak insan sen misin? Öyleysen gel! Ayıplardan alındığımda, kim ne derin ezikliğinden arındığımda bildim kendimi. Sizlere söyleyemediklerimde hapsolmuş kalbimi gökyüzüne saldığımda azaldı acılarım. Çoğaldı yarına dair umutlarım. Tek kanatlı kuş dediler kadına, olan kanadımı da onlar kırdı, uçmamam için. Kuş olmayı düşünmemiştim oysa bıraksalardı ayağım toprağa değseydi, tohumlar serpseydim tarlaya, bıraksalardı anne olsaydım çocuklar doğursaydım mavi gözlü, kıvırcık saçlı, bıraksalardı insan olsaydım, aç bir köpeği kucaklarken insanlığımı sorgulayanlar. Eksik etekliğimden dem vuranlar, el kaldırmıyorum diye güçsüz sananlar, bu dünyayı benimle paylaşamayanlar ve siz, vicdansız insan yetiştirerek bana en büyük kötülüğü yapanlar, kininizden mor çiçekler yeşeriyor, görmüyor musunuz?