Ecelini Boynunda Taşıyan Yaşam

"Kalbini arayan ney gökyüzünün intiharını gördü. Kuşlar atmosferi kustu. Saçlarını tararken armoni, Uçan pislik bulutları sonsuz başlangıcın şarabını içti. İçim, kör tenimi yırttı. Ilık, öpülmemiş ağızlara Irmağın çiçeklerinden taç ören topraktaki yelin rengi Kırık dökük dizeleri solgun harflerin arasına gömdü. Yılkıya bırakılmış bir serçenin hüznü Avuçlarımdaki kiraz ağaçlarını çiçeklendiriyor. Yaban buğuları kanatlanıp uçuyorlar Güzün eteklerinin altında. Ağaçların soluğu kırağıyı ince bir yaprağa dönüştürürken Gümüş sesler geyiklerin alnında Kalın bir çizgiye evrilerek dolaşıp durdu Topraktan can havliyle kopan dağları. Mezarlık yolunun gündüzü gecesi ağrıdı. Ağır başlı bir bulut dağ köylerine girerken Topraktan sayın beni dedi ışıklara. Taş binalar düşlerini süpürürken kuş gölgelerine, Sonsuz özlemler kanı, altın kadehlerde içti."