Ayrılıkla Yanar Can

Sen bakmaya yeminli bakışları takarken peşime Çaresizliğin gürültüsüyle bakardın İçilen kızılcık şerbetinin kalbe akması Gün ferinin doğduğu sanılan anlardı Yasakların biçtiği sarı duvarların gölgesinde Biz çok dolaşacaktık güneşin girdiği sokaklarda Sevginin mihrabına adım adım yükselirken Huzur yarım göründü vaktin darlığında Zaman yıkıp geçti ısınan yürekleri Vuslat anlarını çalıp gitti elimizden İç çekmeler geçerken üzerimizden Ölmeyecekti kalp ağrımız... İncitmişliği kestirip alsaydık kaderden Yaşatacaktım seni Gök gürlemelerin başkaldırdığı anlarda... Teslim olmak varsa bükük yürekte Ayrılıkla yanar can Ziyan Eskiyen Eylülde sevgi adına Bıçkınlık Büyük dağların yamaçlarında kalır, saklı Su birikintisi kadar yaşanan mutluluğu Anılara yoldaş yapmak biçilmiş yazıydı Ağlarımı salmışken hüzzam gölüne Tepinen kalp Dur durak bilmezdi Kesik vakit ötesinde Ölümsüz yalnızlıkta sevgi yorgunken Bilinmeyenin sonunu bekler, biçare Aslında Bilirim ki Darağacına çoktan asılmıştı Gülen aynaların baharı Biraz daha yakınlık doğsaydı zamanın gölgesinde Bağdaş kuramazdı yürekte ayrılık Ümit avare boy göstermezdi dağımızda Deniz karanlığı yıkar alırdı Bağrımızda yanan ışığın büyüsüyle Ama Mevsim bahar değildi Dilara... -Sevilay Çartık-