Benimle Kal

Sarılmaların asılı kaldığı günlerden geçiyoruz… Ne bahar geldi Ne sen kalabildin Gülüşüne karlar yağdı Saçlarında deli rüzgârlar Oysa; Yürekler yine temmuz sıcağı Ziyanı yok sen üşüme Şiir örttüm üstüne Gökkuşağıyla süslü Mavi düşlerle Güneşle hep kal diye…! Evet, sevgi ile hüzün benim içimde yan yanadır. Acı ile tatlı gibi. Ümitsizlik duygusunun içine bırakmam yüreğimi, bırakırsam ümitsiz şiirler dökülür kalemimden. Oysa umuttur insanı ayakta tutan, umuttur ne kadar kötülük olursa olsun bir iyilik aratan duygu. Öyle bir hale geldik ki iki dost, iki kardeş, artık oturup sohbet bile etmiyorlar. Paylaşmıyorlar, bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın misali her birey kendi çıkarları doğrultusunda kafasını kuma gömüp yaşıyor.