Zemheri

Sonra bir şey oldu, anlayamadığım Yüreğimde önemsenmeyen, belli belirsiz çatlaklar İçten içe kanayan kendi kabuğuna küs derin yaralara dönüştü Konuşmaktan çok önce, susmayı öğrendim Kendimi anlatamamak yordu beni Kimse içimdeki karanlığı sevmedi... Zaten ben de sevemedim çiçekli elbiseleri Hiç deniz bilmemiş şehirlerin, kıyılarında kaldı Kağıttan yaptığım gemiler Kimse şiir okumadı mesela... İçinde on mavi'lerin olduğu masalları hiç duymadım Sonra bir şey oldu, bitkin bir asker gibi esir düştü kalem Ve hiç terketmedi yağmur, ne şehrimi ne kirpiklerimi ne de beni Kimsenin vazgeçilmezi de olamadık İlk gözden çıkarılan son hatırlanan Yangında terkedilen o tahta masa... Ve kimse benim gibi saklamadı içinde bir cesedi Renkli kalemlerin bir suçu yok... Ben kendim sevdim siyah mürekkebi.