Dejê Nimiteyî

Semedê yew dadîya ke qicî xo kerdo vîn, semedê aye her roje roja verên a, çunke no izdirab pîr nibeno. Vîctor Hugoyî wina vato. Belê raşte vata, no izdirab qet pîr nibeno, qet niqedyeno û qet kêm nibeno. Darbî weş nibênî, dejî bi temamî beyntar ra wenidarênî. Darbî qalik gire danî la wexto ke qalik ser ra şi, wexto ke ginayî yew ca ro, reyna dejênî. Kes hendayê to naye nizano, kesî hendayê to no izdirab nianto. Kes hendayê to dejî xo ninimitî. Ez şahadê to ya, kes hendayê mi dejanî to yê nimiteyan nizano, kes hendayê mi wertaxî derdanî to nêbi. Ez wexto ke zeliqîyayêni pêşî to ya û mîyanî keyeyî de to dima gêrayêni, ez zaf bîya şahadê nurnayişî to. Mi o wext fehm nikerdênî ke ti çi ra wina derdin-derdin û xorîn-xorîn nurnena. La pancas serrî cuwa pey, ewro ke ez zî bîya waharî qican, ez to zaf hol fehm kena. Ez ewro fehm kena ke to rê her roje a roje bîye. Tayê vanî, yew mudet cuwa pey dejî vîyarenî. Nê! No vate raşt nîyo, dejî belka benî kêm la nivîyarêni. Benî Adem, yanî însan bêar o, însan museno her çîyî, însan museno ke bi dejanî xo ya zî biciwîyo. To zî o qeyde kerd, ti mecbur bîya ke bi dejanî xo ya biciwî.